มาแชร์ประสบการณ์การเรียนขับรถกับคนในครอบครัวกันค่ะ

เคยได้ยินการบอกเล่าจากหลายคนค่ะ ว่าถ้าจะหัดขับรถไปโรงเรียนเถออะ ถ้าให้คนในครอบครัวสอนนี่ เดี๋ยวได้ตีกันตาย ถ้าแฟนเดี๋ยวเผลอๆ เลิก
เราไม่เชื่อค่ะ ทำไมอะ ป๊าเราก็ขับเป็น พี่ชายเราก็เป็น แล้วจะไปจ้างเค้าสอนให้เปลืองทำไม

เราเป็นชะนีวัยใกล้เลขสามที่ขับรถไม่เป็นค่ะ เนื่องจากปกติมีคนขับให้นั่ง ถ้าไปไหนคนเดียวก็รถไฟฟ้า แต่เนื่องจากความจำเป็นในการทำงานทำให้เราต้องมาเริ่มหัดขับรถ และอาจารย์ของอิฉัน ท่านพ่อค่ะ

เป็นอะไรที่แบบอนาทชีวิตมาก นึกสภาพรถที่ขยับนิดหนึ่งแล้วเบรกกึกๆ สลับกับจอดนิ่งๆ ฟังคนนั่งข้างๆ ด่ารัวๆ ทุกห้านาทีไปตลอดทาง

อารมณ์ตลอดนั้นแบบ ไมมันยากงี้อะ ห่านเอ้ยยยย

เราหงุดหงิดมาก ป๊าก็น่าจะหงุดหงิดเหมือนกัน เราขับเองยังจะอ้วก แล้วคนนั่งข้างๆ จะเป็นไง
จนทนไม่ไหวแล้ว อารมณ์ตอนนั้นแบบปรี๊ดมาก โกรธ เหนื่อย น้อยใจ เหยียบเบรกมิด ปลดเข็มขัด เดินลงจากรถเลย
ไอเราก็นึกว่าป๊าจะเดินตามมาง้อ เปล่าจ้า เงียบกริบ พอหันกลับไปมอง ฮีขำค่ะ ขำกร๊ากเลย ไอหน้าดุๆ ตวาดๆ ตอนสอนนี่หายเลย พอเห็นแบบนั้นไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองอารมณ์ไหน ร้องไห้อะ (มาคิดตอนนี้แล้วแบบ โคตรอาย) ป๊าถึงมาง้อมาดึงเราขึ้นรถขับกลับบ้าน ตลอดระยะทางกลับบ้านเราเห็นฮียิ้ม กลั้นหัวเราะตลอดทางค่ะ

พอกลับบ้านเราโวยวายกับแม่ว่าป๊าแกล้ง บ่นว่าขับรถยาก ป๊าบอกว่าเอาคืนไง ตอนเราสอนป๊าใช้โน๊ตบุ๊ค ใช้โทรศัพท์ เราก็ดุป๊าเหมือนกัน

ปล. จากประสบการณ์ในวันนี้ ทำให้เรารู้ตัวค่ะ ว่าไม่ว่าเราจะโตแค่ไหน ในสังคมทำงานเราจะวางตัวโปรฯ ยังไง แต่ต่อหน้าคนที่รู้จักเราดีที่สุดอย่างท่านพ่อท่านแม่ เราเก็บอะไรไม่เคยได้เลยอะ เค้ารู้ทันเราทุกอย่าง รู้ว่าต้องจี้เราจุดไหนเราจะวี๊ด

เรื่องนี้มันน่าจะเป็นเรื่องที่พบได้ในคนส่วนใหญ่อะ มาแชร์กันหน่อยค่ะ ว่าตอนพวกคุณหัดขับรถกับคนในครอบครัว เสียเลือดเสียน้ำตากันไปเท่าไหร่